اشکالی مطرح کند که: «براساس فرمایش شما، تمام اوامر باید تعبدی تلقی شوند. زیرا وقتی می‌گویید طبع امر اقتضا دارد که عمل از روی اراده باشد و این اراده نیز به داعی امر تحقق یابد، لازمه‌اش آن است که حتی اوامر ظاهراً توصلی نیز تعبدی باشند. برای مثال، اگر مولا امر به شستن لباس کرده، آن نیز باید تعبدی باشد». در پاسخ به این اشکال، ایشان تصریح می‌کنند که این مطلب نه‌تنها تعجب‌آور نیست، بلکه کاملاً قابل پذیرش است. به تعبیر ایشان هیچ بعدی در این التزام وجود ندارد. ما به‌صراحت ملتزم به این نتیجه هستیم و می‌گوییم: تمام اوامر، تعبدی‌اند، مگر آنکه دلیلی بر خلاف داشته باشیم.

ایشان ادامه می‌دهند: اگر صرفاً با خودِ امر مواجه باشیم – یعنی بدون قرینه‌ای خارجی – باید بگوییم که امر، اقتضای تعبدیت دارد. یعنی: عمل باید از روی اراده انجام شود، و این اراده باید به داعی امر باشد. و هیچ اشکالی ندارد که بگوییم: «تمام اوامر تعبدی هستند، مگر آن مواردی که دلیلی برخلاف آن قائم شود». برای مثال، در باب طهارت از نجاست، دلیلی در دست داریم که نشان می‌دهد حتی اگر عمل به داعی امر هم نباشد، مطلوب مولی حاصل می‌گردد. این‌گونه موارد از قاعده کلی استثنا می‌شوند.

از این مبنا، نتیجه مهم دیگری نیز به دست می‌آید. ایشان می‌فرماید:

ثم إنّ لازم ذلك هو عدم الاكتفاء في صحة العبادة بالإتيان بها للمصلحة أو لغير ذلك من الدواعي الالهية غير الراجعة إلى داعي الأمر كما هو مذهب صاحب الجواهر قدّس سرّه[4]، و لا بعد فيه فانّ الداعي هو الغاية المترتبة على الفعل، فالعبد ينبعث عن الأمر لأجل ما يترتب على ذلك من الامتثال، و إنّما يريد الامتثال لأجل ما يترتب عليه من الثواب أو الفرار من العقاب إلى غير ذلك من الدواعي، أمّا لو كان قصده نفس الثواب أو نفس المصلحة بلا توسط الامتثال فلا يبعد الحكم ببطلان عمله، و لو دل الدليل على صحته لزم الحكم بذلك، لكنه خارج عن مقتضى نفس الأمر من الانبعاث عن الأمر، و كونه هو الداعي بمعنى ما يترتب عليه من الحصول على عنوان الامتثال، إذ لا معنى للداعي إلا العلة الغائية، و يستحيل كون الأمر نفسه هو العلة الغائية و إنّما العلة الغائية هي امتثاله، و لأجل ذلك نقول إن الأمر محدث للداعي لا أنه بنفسه هو الداعي إلا بنحو من التسامح، كما أن المصلحة أو الثواب أو الفرار من العقاب لو كانت مترتبة على الامتثال لا على نفس الفعل كان من المحال قصدها و جعلها غاية للفعل نفسه بلا توسط الامتثال.[5]

اگر کسی عملی را نه به داعی امر، بلکه به قصد مصلحت یا به قصد ترتب ثواب انجام دهد، آن عمل نیز صحیح نخواهد بود. یعنی بر اساس این مبنا، عبادتی که به‌خاطر مصلحت ذاتی یا امید به ثواب انجام شود، باطل است. این نتیجه‌گیری دقیقاً منطبق با فرمایش صاحب جواهر است. طبق بیان ایشان، در عبادات تعبدی، حتماً باید عمل به داعیِ امر انجام شود. برای مثال، اگر کسی بگوید: «من نماز می‌خوانم چون نماز دارای مصلحت است»، یا بگوید: «نماز می‌خوانم چون در آن ثواب وجود دارد»، چنین عملی عبادت محسوب نمی‌شود و باطل است. تنها وقتی نماز یا هر عبادت دیگری صحیح است که به‌خاطر امر مولی انجام شود.