علاوه بر این، روایات نافی سهو بر عصمت مطلق معصومین تأکید دارند.لذا با توجه به قلّت روایات نوم النبی و سهو النبی، نظر صحیح این است که روایات فضائل معصومین که بر عصمت، کمال، و تأیید آن‌ها به وسیله روح‌القدس دلالت دارند، از حیث تعداد و دلالت بسیار قوی‌تر و گسترده‌تر هستند. این روایات مقامی را برای معصومین ترسیم می‌کند که در آن هیچ‌گونه خطا، سهو یا غفلتی راه ندارد.  لذا همان‌طور که سهو با عصمت و مقام معصومین سازگار نیست، إسهاء نیز که به معنای ایجاد سهو از جانب خداوند است، نمی‌تواند با مقام و جایگاه آنان همخوانی داشته باشد.

بنابراین، این بیان دوم نشان می‌دهد که پذیرش إسهاء النبی (حتی به دلیل مصلحتی) با مقام طهارت و عصمت پیامبر که بر اساس اراده تکوینی الهی تحقق یافته، هماهنگ نیست و قابلیت تخصیص در این اراده وجود ندارد.

خداوند تکویناً اراده کرده است که روز از دل شب بیاید و شب پس از روز قرار گیرد، و این گردش زمانی قابل تخصیص نیست، به این معنا که قوانین تکوینی خداوند در طبیعت و ساختار جهان، ثابت و غیرقابل تغییر هستند، مگر در موارد خاصی چون اعجاز. این مشابه همان اصول ثابت در احکام عقلی است که بر اساس ملاکات معینی استوارند و هیچ‌گاه قابل تغییر و انکسار نیستند.

منابع
‏‫‏‫ربانی گلپایگانی، علی، فرق و مذاهب کلامی، بی‌جا، ۱۳۷۷.
‏‫‏‫کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (اسلامیه)، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1363.
‏‫مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحار الأنوار، بیروت، دار إحياء التراث العربي، 1403.