از دست دادن یک مصلحت مهم مانند ادای به‌موقع نماز، رجس به شمار می‌آید و نمی‌توان آن را چیزی غیر از نقص دانست. بنابراین، نظریه مرحوم صدوق که سهو را به اراده الهی نسبت می‌دهد، با اراده تکوینی خداوند در تطهیر اهل بیت از هرگونه رجس سازگار نیست.

یکی از روایاتی که برای سهو النبی به آن استدلال کردند روایتی[4] است که در آن پیامبر (9) مشغول خواندن نماز بودند وپیش از اتمام نماز یک کسی به نام ذو الشمالین به پیامبر عرض کرد «أحدثَ أم نزل من القرآن شیءٌ» که شما نمازت را تمام کردی؟ پیامبر هم رو برگرداندند به مردم و گفتند این ذو الشمال چه می‌گوید؟ مردم گفتند بله شما دو رکعت خواندید و باید چهار رکعت بخوانید، بعد هم عجیب این است که در روایت دارد که بعد از این گفتگوها پیامبر برخواستند دو رکعت بعد را ادامه دادند و تمام کردند، آنجا شیخ مفید[5] می‌گوید اگر ما سهو پیامبر را در این مورد بپذیریم باید بگوئیم در همه اعمال و احکام احتمال سهو وجود دارد و آنجا می‌گوید باید بگوئیم عیبی ندارد در بعضی از احکامی که پیامبر از ناحیه خدا بیان می‌کند سهو کرده باشد، لذا ایشان هم سهو النبی را قبول نمی کنند.

[12] ‏همان، ج 1، ص 200.

منابع
‏‫‏‫‏‫کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (اسلامیه)، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1363.
‏‫مفید، محمد بن محمد، عدم سهو النبي صلی الله علیه و آله و سلم، بی‌جا، 1413.