گستردگی پیدا کرده، به برکت انقلاب است؛ اگر علوم حوزوی توسعه یافته، به برکت انقلاب است. من در جلسه‌ای راجع به فقه معاصر صحبت می‌کردم و این جمله را از من به یاد داشته باشید که فقه معاصر جز با فهم فقه امام و پذیرش فقه امام معنا ندارد و من برای این حرف صدها دلیل دارم. اندیشه امام است که فقه را معاصر می‌کند؛ وگرنه اگر بر پایه اندیشه فقهای قبل یا فقهایی که الآن هستند و اندیشه امام را قبول ندارند باشد، این فقه معاصر نیست. یک اشتباهی می‌کنند و فکر می‌کنند فقه معاصر یعنی فقه مسائل و موضوعات جدید. امروز تلقیح مصنوعی پیش آمده، چه کار کنیم؟ بحث می‌کنند. امروز ارز دیجیتال آمده، چه حکمی دارد؟ بحث می‌کنند. این فقه مسائل مستحدثه است و این غیر از فقه معاصر است. فقه معاصر یعنی فقهی که حکومت دارد، سیاست دارد، امنیت دارد، بهداشت دارد، اقتصاد دارد. این می‌شود فقه معاصر و این غیر از اندیشه امام، اصلاً روی هیچ فکر فقهی دیگری و هیچ مکتب فقهی دیگری، حتی مکتب فقهی شیخ اعظم انصاری که در قله فقها قرار دارد، فقط روی مکتب فقهی امام شکل نمی‌گیرد. گاهی معاصر را به معنای مسائل و موضوعات جدید می‌گیریم؛ شیخ حسین حلی هم در نجف مسائل مستحدثه داشت، راجع به بیمه، راجع به مسائل جدیدی که همان زمان مطرح شده و چاپ هم شده، ولی فقه معاصر یعنی فقهی که توان پاسخگویی در هر میدانی را دارد، فقه اداره زندگی بشر است، می‌گوید بشر چطوری زندگی کند؟ این می‌شود فقه معاصر.