مرحوم سید اصلاً تزاحم را بین دین و حج انکار می‌کند مگر در جایی که حج مستقر شده باشد. مرحوم سید اصلاً بحث تزاحم را قبول ندارد و می‌فرماید: «و أما ما یظهر من صاحب المستند من أن کلاً من اداء الدین و الحج واجبٌ»؛ یعنی مرحوم سید و امام خمینی(قدس سره) (نه محقق خویی(قدس سره)) این دو نفر گفتند در دو مورد حج واجب است و باید حج برود، در دو مورد اداء دین واجب است و حج واجب نیست؛ یعنی طبق مبانی اینها ما یک موردی که هم وجوب حج فعلیت داشته باشد و هم وجوب اداء دین، نداریم.

بعد می‌فرماید: «و إن کان یحتمل تقدیم الدین إذا کان حالّاً مع المطالبه أو مع عدم الرضا بالتأخیر»؛ اینجا هم ممکن است بگوئیم تخییر در کار نیست؛ زیرا اگر دین حالّ باشد و شخص مطالبه کرده باشد یا راضی به تأخیر نباشد دین مقدم است، «لأهمیة حق الناس من حق الله» (همین که مرحوم خوئی قبول کرد) حق الناس بر حق الله مقدم است، اما سید(قدس سره) می‌فرماید: «لکنه ممنوعٌ»، این مبنای سید در دست‌تان باشد، مرحوم سید تقدیم حق الله بر حق الناس را ممنوع می‌داند.

البته همان موقع که این بحث را کردیم بعضی از فروعات را آوردیم که آنجا سید حق الناس را بر حق الله مقدم کرده و لذا یک مؤیدی هم می‌آورد (که قبلاً مفصل بحث کردیم)، «لو فرض کونهما علیه بعد الموت»؛ اگر یک کسی بمیرد و هم حجة الاسلام دارد و هم دین، «یوزَّع المال علیهما و لا یقدَّم دین الناس»، بعد در آخر می‌فرماید: «و یحتمل تقدیم الاسبق منهما فی الوجوب»؛ یکی از مرجحات را اسبقیّت در وجوب و خطاب قرار بدهیم، «لکنه ایضاً لا وجه له»^[1]. از همین مطالب ببینید مبانی اصولی سید(قدس سره) نیز استفاده می‌شود. ایشان در مرجحات تزاحم اسبق خطاباً را به عنوان مرجح نمی‌داند.