آنچه كه دخيل در غرض است را بايد متعلّق امر قرار بدهد، اما آنچه كه دخيل در غرض نيست و بعد فرمودند خصوصيّات افراد، حالات افراد، طوارع و عوارض افراد دخيل در غرض نيست! اينكه آيا اين تكليف مورد ابتلا هست يا نيست، اين ابتلا دخالت در غرض ندارد! اينكه آيا اين قدرت دارد يا ندارد، قادر بودن و عاجز بودن، دخيل در غرض نيست! نمي‌توانيم بگوئيم اگر اين قادر است اينجا غرض مولا هست و اگر قادر نيست غرض مولا نيست! تزاحم هم همينطور، اينها ربطي به غرض ندارد و خود ايشان فرمودند اين قاعده‌ي كلي است، شما ببينيد و لذا حالا عرض كنم مثلاً وقتي مولا مي‌گويد خمر حرام است،‌ در خمر مفسده‌اي وجود دارد كه حرام است، حالا يك مطلب ديگري كه بگوئيم خمر حرام است، بگوئيم شارع در نظر گرفته كه حتّي اگر براي شفا هم بخواهد باشد، اينها را اصلاً توجه نمي‌كند، خمر مي‌گويد حرام است، به اين نكات مولا توجهي نمي‌كند، اينها دخيل در غرض نيست، آنچه كه دخيل در غرض نيست اينها را مولا توجه مي‌كند، اين جوابي است كه به نظر ما بايد از اين اشكال در اينجا داد.