يك روايت ديگرى باز على بن يقطين دارد كه حديث دوم باب است «ان الله عز و جل لم يحرم الخمر لاسمها و لكن حرمها لعاقبتها فما فعل فعل الخمر فهو حرام».

روايت ديگر - كه اين روايت در ابواب اطعمه و اشربه نيست - در كتاب الطهارة وسايل الشيعه ، ابواب ماء المضاف ، باب دوم ، حديث دوم ، روايت كلبى معروف است:

«انه سأل ابا عبدالله(ع) عن النبيذ؟ فقال : حلال . فقال : انا ننبذه فنطرح ما فيه العكر و ما سوى ذلك . فقال : شه ، شه ، تلك الخمرة المنتنة» نبيذ ما يتخذ من التمر است آنچه كه از خرما گرفته مى شود و مسكر است عرب به آن نبيذ مى گويد، كلبى از امام صادق(ع) سوال كرده است كه آيا مي توانيم نبيذ را بخوريم يا نه؟ حلال است يا نه؟ بعد براى امام توضيح مى دهد مى گويد «انا ننبذه» ما او را پهن مى كنيم ، و «فنطرح فيه العکر» عكر، بمعناى تفاله است، مي گويد ما نبيذ را پهن مى كنيم و مي گذارند مى ماند تا اين تفاله هايش را مى گيرند ، بعد مايعى كه از آن مى ماند به آن نبيذ مى گويند كه ما يتخذ من التمر است . فقال شه شه،  اين كنايه از زشتى است ، يعنى كار زشتى است كه بايد ترك كنيد - كلمه «شه، شه» هم كنايه اززشتى است و هم وقتى كه مى خواهند به كسى بگويند اين كار را نکن ، درست نيست و او را بترسانند براى اين كه اجتناب كنند عرب مى گويد «شه، شه» - «تلك الخمرة» شاهد سر همين است كه ما يتخذ من النبيذ را هم امام(ع) فرموده عنوان خمر دارد «تلك الخمرة المنتنة».

 آدرس روايات: ابواب الاطعمة و الاشربة ، ابواب اشربه محرمه ، باب 31 ، پنج شش روايت است كه اين را ملاحظه بفرماييد در مقابل اين پنج يا شش روايت ، يك روايت است كه مرحوم شيخ انصارى در كتاب مكاسب آورده اند كه چه بسا از آن روايت استفاده خلاف شود ، فهم آن روايت يك مقدارى مهم است ، سند آن روايت هم نياز به بررسى دارد.

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین.