حديث سوم از همين باب است كه باز شيخ طوسى باسناده، عن الحسن بن محمد بن سماعة، عن ابن رباط، - حسن بن رباط مجهول است و ذكرى از او در كتاب رجالى نيامده است - عن ابن مسكان، عن أبى بصير، قال سألت ابا عبدالله(عليه السلام) عن الفأرة تقع فى السمن أو فى الزيت فتموت فيه، سؤال كرده كه اگر در روغن، موش بيفتد، حالا يا روغن جامد يا روغن مايع، در آن می‌‌ميرد، فقال: ان كان جامداً فتطرحها و ما حولها و يؤكل ما بقي - اگر روغن جامد است، خود آن موش و اطراف آن را جدا كنيد و دور بيندازيد - و ان كان ذائباً فاسرج به - اگر مايع است از آن بعنوان روغن چراغ و براى سراج استفاده كن - و اعلمهم اذا بعته - وقتى فروختى به مشترى اعلام كن-.

  روايت سوم: حديث پنجم همين باب است، عبدالله بن جعفر فى قرب الاسناد عن محمد بن خالد الطيالسى - اين محمد بن خالد طيالسى توثيق ندارد - عن اسماعيل بن عبدالخالق، عن أبى عبدالله(عليه السلام) قال: سأله سعيد الاعرج السمان و أنا حاضر - اعرج سمان ازامام صادق(ع) سؤال كرد - عن الزيت و السمن و العسل تقع فيه الفأرة فتموت كيف يصنع به؟ - يك موش در روغن و يا در عسل مي افتد، چكار كنند؟ فرمودند: أماالزيت فلا تبعه الا لمن تبين له - زيت را نفروش مگر به كسى كه براي او بيان می‌‌كنى - فيبتاع للسراج - تا براى روغن چراغ فروخته شود - و اما الاكل - براى خوردن - فلا، و أما السمن فان كان ذائباً فهو كذلك و ان كان جامداً و الفأرة فى أعلاه فيؤخذ ما تحتها و  ما حولها ثم لا بأس به».

اما روايات طايفه سوم: بر عدم جواز بيع مطلقا دلالت دارد . اولين روايت: از عبدالله بن الحسن است كه عبدالله بن حسن مجهول است، عن على بن جعفر عن اخيه، قال سألته عن حب دهن ماتت فيه فأرة؟ قال لا تدهن به و لاتبعه من مسلم - يك ظرف خمره‌‌اى پر ازروغن است، كه موشى در آن مرده است، فرمود «لا تدهن به» ، يعنى از اين بعنوان روغن استفاده  نكنيد، «و لا تبعه من مسلم» آنرا به مسلمان هم نفروش، مكرر گفتيم که اين عبدالله بن حسن در روايات زيادى در باب معاملات هست و قبلاً گفتيم که مجهول است و اعتبارى ندارد.

  آخرين روايت، روايتى است كه ابن ادريس  در سرائر از بزنطى نقل می‌‌كند؛ قال: سألته عن الرجل تكون له الغنم يقطع من ألياتها و هى أحياء - يك گوسفندى در حالى كه زنده است دنبه‌‌هاى او را قطع می‌‌كنند -  أيصلح له أن ينتفع بما قطع؟ - آيا جايز است كه آنچه را كه قطع می‌‌كند استفاده كند؟ - قال نعم يذيبها و يسرج بها و لا يأكلها و لا يبيعها - اين را آب كند و بعنوان روغن چراغ استفاده كند يعنى به مايع، تبديل كند، اما حق خوردن و فروختن ندارد - . البته اين روايت در مورد اليات غنم است، و اليات غنم با مانحن فيه فرق دارد. بحث ما در مانحن فيه در دهن متنجس است، اين روايت در بحث ميتة است که اگر از يك گوسفند زنده يك مقدارى دنبه‌‌هاى او را قيچى كند اين خودش حكم ميته را دارد و نجس العين است، و اينطور نيست كه بگوييم اين متنجس شده است و قابليت زوال را داشته باشد. لذا اين روايت ولو مرحوم آقاى خوئى(قدس سره) بعنوان طايفه سوم آورده است، اما خيلى به مانحن فيه ارتباط ندارد.

اگر ما اول اينطور بگوييم: طايفه دوم می‌‌گويد بيعش مطلقا جايز است، طايفه سوم می‌‌گويد بيعش مطلقاجايز نيست، اين دو باهم تعارض مي كنند، ما هستيم و طايفه اولى، طايفه اولى هم می‌‌گويد بيعش در صورتى كه اعلام به مشترى شود جايز است. راه صناعى اش همين است كه ما بگوييم بين طايفه دوم و سوم تعارض است و الا طايفه اولى با طايفه دوم تعارض ندارد، طايفه اول می‌‌گويد بيعش جايز است مع الاعلام، آن هم می‌‌گويد بيعش مطلقا جايزاست، لذا با اين تقييد می‌‌خورد.

طايفه سوم می‌‌گويد بيعش مطلقا جايز نيست، آنهم با طايفه اول تقييد می‌‌خورد. پس بين طايفه اولى و هيچكدام از اين طايفه دوم و سوم تعارضى وجود ندارد. تعارض فقط بين طايفه دوم و سوم است. بين اين دو که تعارض می‌‌شود، تعارضا و تساقطا ، اينها می‌‌روند كنار و روايات طايفه اولى باقي مي مانند که روايات طايفه اولى می‌‌گويد بيع دهن متنجس مع الاعلام به مشترى جايز است.

انقلاب نسبت يك بحثى است كه در تعادل و تراجيح مطرح مي شود و كثيرى از بزرگان انقلاب نسبت را منكر هستند، يعنى ما نمی‌‌توانيم يك روايتى را كه يك نسبت مطلقى دارد با روايات ديگر به سبب يك روايات سومى نسبت اينها را تغيير دهيم و بگوييم انقلاب نسبت پيدا شده است. انقلاب نسبت قابل قبول نيست. نتيجه: دهن متنجس كه بر حسب اين روايات بيعش جايز است، اما اعلامش هم به مشترى لازم است و بايد به مشترى اعلام شود. فروعات ديگرى هم وجود دارد كه عرض می‌‌كنيم.

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین.