مرحوم آقاى خوئى(قدس سره) به تبع ظاهراً بعضى ازمحشين مكاسب اين جواب را داده‌‌اند كه اصلاً بگوييم مراد از خبيث، عمل خبيث است، «الخبائث» يعنى «الاعمال الخبيثه» و اگر خبيث را بمعناى عمل معنا كرديم ديگر شامل ما نحن فيه نميشود، چون خبيث، در مانحن فيه عين خارجى است، ما می‌‌خواهيم بگوييم كه اين روغنى كه نجس شده آيا انتفاع به آن جايز است ياجايز نيست؟ اگر گفتيم خبيث و خبائث يعنى «الاعمال الخبيثه»، ديگر شامل اعيان و ما نحن فيه كه دهن متنجس است نمی‌‌شود.

  سپس فرموده‌اند اگر كسى اشكال كند كه طبق اينكه خبيث را به «العمل الخبيث» يا «الاعمال الخبيثه» معنا كنيم بايد در آيه تقديرى بگيريم و بگوييم «يحرم عليهم الاعمال الخبيثه» و اين خلاف ظاهر است. در جواب فرمودند مي‌توانيم اصلاً بگوييم خبيث خودش بمعناى عمل است، يعنى به عمل بد می‌‌گويند خبيث؟، که در معناى خبيث عمل وجود دارد، نه اينكه كلمه «عمل» را در تقدير بگيريم.  شاهدى آورده‌اند از سوره مباركه انبياء، آيه 74 «وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْقَرْيَةِ الَّتِي كَانَت تَّعْمَلُ الْخَبَائِثَ»  ما پيامبر را نجات داديم از قومى كه «تَّعْمَلُ الْخَبَائِثَ»، كه مراد لواط است، اين آيه كه می‌‌گويد «تعمل الخبائث»، خبائث يعنى عمل خبيث، اينجا ديگر كسى تقديرى نمي‌گيرد که بگويد يعنى «تعمل عمل الخبائث» .

يك نكته‌‌اى را امام(رضوان اللّه عليه) در مورد اين آيه داشتند؛ ـ که در مباحث گذشته خوانديم ـ که می‌‌فرمودند اصلاً اين آيه در مقام اين نيست كه خداوند بفرمايند خبيث بما هو خبيث حرام است، بعبارة اخرى يک رکن استدلال مستدل در مانحن فيه اين است كه خداوند در اين آيه شريفه در مقام بيان اين مطلب باشد كه، خبيث لاجل كونه خبيثاً حرام است، می‌‌خواهد در مقام تشريع اين معنا باشد، اما امام(ره) فرموده بودند خداوند در اين آيه اخبار می‌‌كند كه پيامبر شما كسى است كه خبائث را بر شما حرام می‌‌كند.

خبائث هم در جاى خودش معين است که خمر، ميسر، ازلام، ما لم يذكر اسم الله عليه، آنها خبائث هستند. اما نمی‌‌خواهد بگويد خبيث بما هو خبيث، عليت دارد براى حرمت. بعبارة أخري اين خبيث يك عنوانى است براى يك مصاديقى كه آنها مصداق خبيث هستند، خدا در اين آيه به مردم می‌‌فرمايد كه پيامبر شماكسى است كه خبائث را بر شما حرام كرد.

در خاطر داريد كه روايت تحف العقول ازنظر سندى اشكال داشت، اما ما سند روايت تحف العقول را پذيرفتيم منتها اين «من وجوه النجس» يعنى اينكه خودش يكى از عناوين نجس باشد و ديگر شامل متنجس نمی‌‌شود. روايت می‌‌گويد «او شى‌‌ء من وجوه النجس»، وجوه النجس مثل دم، بول، خمر، که اينها از عناوين نجسه هستند و ديگر شامل متنجس نمی‌‌شود.

متنجس عنوان «وجوه النجس» را ندارد. ممکن است شما بگوييد که چند بار از خود شما شنيديم كه گفتيد تفكيك بين نجس و متنجس، مربوط به فقهاست و در آيات و روايات اين تفكيك وجود ندارد. جواب مي‌دهيم؛ درست است، اما اينجا كلمه «وجوه» كه دارد، يعنى آنچه كه بعنوان خودش نجس است، دهن به عنوان خودش نجس نيست، اما دم، بول و خمر بعنوان خودش نجس است. پس اگر آن اشكال شد اين جواب را مى دهيم كه در روايت تحف‌العقول، «وجوه» جمع وجه است، «وجه» بمعناى عنوان است، يعنى آنچه كه بعنوان اولى نجس است، بعنوان اولى يعنى عنوان خودش، بگوييم فرش من حيث هو فرش نجس نيست، اما اگر يك نجاستى روي آن آمد از اين حيث نجس مي‌شود.  پس آن روايت تحف العقول هم ـ اگر سندش را قبول كنيم كه ما قبول كرديم ـ شامل متنجس نمی‌‌شود.

نتيجه اين شد که در ميان روايات هم يك روايتى كه دلالت بر اين داشته باشد و بنحو حكم مولوى دلالت كند كه انتفاع به متنجس به جميع انواع انتفاعات جايز نيست، ما چنين روايتى نداريم. باقى می‌‌ماند اجماعاتى كه در اينجا ادعا شده است كه ان شاء الله بحث مي‌کنيم.

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین.