بحث در موضوع له صیغه امر است. در این باب سه نظریه مطرح شد: 1- نظریه مشهور قبل از آخوند؛ 2- نظریه آخوند؛ 3- نظریه محقق خوئی. در میان این سه نظریه، تنها مرحوم آخوند معتقد به وحدت معنای صیغه است و دو نظر دیگر قائل به تعدد معنا هستند. از نظر مرحوم آخوند، موضوع له صیغه عبارت است از طلب انشائی ولی از نظر محقق خوئی، موضوع له عبارت از ابراز اعتبار نفسانی است. اشکالات هر سه نظریه مطرح شد.

نظریه چهارم مربوط به کسانی است که طلب را خارج از موضوع له صیغه امر می­دانند، چه طلب حقیقی و چه طلب انشائی. کسانی مثل محقق نائینی، مرحوم عراقی و مرحوم امام رضوان الله معتقدند در موضوع له صیغه إفعل اصلا طلب وجود ندارد. البته بعضی در باب معنای صیغه نسبت طلبیه را مطرح کرده­اند اما غالب اصولیین بعد از آخوند می­گویند طلب از لوازم موضوع له است و حتی بعضی قائلند طلب از لوازم موضوع له هم نیست. بررسی این نکته از آن جهت اهمیت دارد که در مبحث دوم که راجع به دلالت صیغه بر وجوب است، یک رکن بحث این است که دلالت صیغه بر طلب مسلم باشد چرا که طلب دو قسم است: طلب وجوبی و طلب استحبابی. اما اگر گفتیم موضوع له طلب نیست، جهت بحث تغییر خواهد کرد و وجوب و استحباب را باید از جهت دیگری استفاده کنیم.

پس در کلام محقق عراقی چند مطلب وجود دارد: 1- موضوع له صیغه نسبت ارسالیه است. 2- طلب لازمۀ نسبت ارسالیه است. 3- ملازمۀ میان نسبت ارسالیه و طلب ناشی از ملازمۀ خارجی و واقعی است. 4- این ملازمه مبتنی است بر اینکه متکلم به صورت جد در مقام ارسال باشد و الا ملازمه­ای نیست. اینکه از کجا بفهمیم متکلم به نحو جد در مقام ارسال است ولو با اصل می­توان این را احراز کرد. این خلاصه­ای از کلام محقق عراقی بود.[2]

پس کلام محقق نائینی در چند مطلب خلاصه می­شود: 1- موضوع له صیغه عبارت از النسبة الایقاعیة است. 2- طلب جزء موضوع له نیست. 3- برخلاف محقق عراقی که طلب را جزء مدلول التزامی و لوازم نسبت ارسالیه می­داند، محقق نائینی طلب را جزء دواعی مثل تهدید و تعجیز قرار می­دهد، همانطور که مرحوم آخوند فرمود.

مکوِّن همان فاعل و مکوَّن هم مخاطب است. صیغۀ «إضرب» می­خواهد مخاطب را ضارب قرار بدهد یعنی مخاطب تکوینا ضارب شود. صیغه که انتساب به متکلم دارد نه حرفی از نسبت ارسالی می­زند و نه حرفی از نسبت  ایقاعی و یا نسبت طلبی، بلکه یک نسبت تکوینی است به این معنا که مخاطب باید ضارب بشود. طلب هم از این جهت است که اراده در نفس مکوِّن تحقق پیدا کرده است. نسبت تکوینی بین متکلم و مخاطب است پس بالالتزام حکایت از طلب می­کند به نحوی که توضیح داده شد. بعد ایشان می­فرماید صیغۀ إفعل یا در تکوین حقیقی استعمال می­شود مثلِ «إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ»،[5] و یا در تکوین ادعائی استعمال می­شود مثل سایر موارد استعمال صیغه. پس متکلم می­خواهد یک نسبت تکوینیِ ادعائی درست کند که مخاطب ادعاءً مکوَن شود نه حقیقتا.