در باب معانی صیغه امر به بحث از حقیقت اوامر ارشادی پرداختیم. بر مبنای مشهور مساله توضیح داده شد و ضوابط متعددی از علماء مطرح گردید. در نهایت ضابطۀ مختار ارائه شد. در جلسۀ گذشته بیان شد که در موارد مشکوک باید اوامر را حمل بر مولوی کرد.

ایشان معتقد است در مستحب طلب و بعثی وجود ندارد. بنابراین مستحبات ارشادی هستند. طبق بیان محقق همدانی، مستحب با قطع نظر از امر مولی دارای مطلوبیت است یعنی کار خوب و حَسنی است و رجحان دارد، لکن محقق بروجردی اصل طلب در اوامر استحبابی را نفی می­کند.

قاعدۀ تسامح در ادله سنن را می­توان به عنوان مؤیدی بر فرمایش محقق همدانی و محقق بروجردی و میرزای قمی قرار داد، به این صورت که بنا بر این قاعده، عمل با قطع نظر از امر مولی، مطلوبیتی پید می­کند. در واجبات الزامی لازم است قصد امتثال شود و اگر امری ثابت نباشد قصد امتثال امر ممکن نیست. اما در مستحبات ولو امری نباشد به خاطر قاعده تسامح در ادله سنن می­توان آن عمل را به قصد امتثال انجام داد. مهم­ترین و شاید تنها دلیل این قاعده عبارت است از اخبار من بلغ که مفاد آنها این است که اگر خیال کردی فعل دارای ثواب است و به این عنوان آن را اتیان کنی ثواب بر آن مترتب خواهد شد.

پس اولا بر مبنای مشهور اصولیین، و بر خلاف کلام محقق بروجردی، هم امر مولوی دارای طلب است و هم امر ارشادی. این مطلب که طلب در امر استحبابی چگونه با اذن به ترک قابل جمع است نیز به نظر می­رسد این جمع ممکن است به این صورت که امر مطلوب مولی است ولی بر ترک آن عقابی مترتب نیست. حقیقت این است که آنچه گفته شد در ضابطه بودن ثواب و عقاب برای مولویت و ارشادیت، قابل التزام نیست و ممکن است کلیت آن را نتوان پذیرفت. وقتی می­گوییم امری از ناحیۀ مولی صادر شده است، این اعم است از اینکه بر مخالفتش عقاب باشد یا نباشد.  ثانیا ملاک در هر دو گونۀ امر وجود دارد و تنها تفاوت همان ضابطه­ای است که بارها گفته شد. در امر مولوی اعمال مولویت وجود دارد بخلاف امر ارشادی که فقط ارشاد به وجود ملاک در متعلق است.

پس مرحوم بروجردی می­فرماید کل اوامر ندبی ارشادی است. محقق همدانی می­فرماید اغلب اوامر ندبی ارشادی است. نظریه مختار این است که اغلب اوامر ندبی مولوی است. در امر به احتیاط هم همین قول پذیرفته شد که وقتی مولی فرموده است «أخوک دینک، فاحتط لدینک»، چنین امری مولوی است. شارع از ما خواسته است که دین خود را به منزلۀ برادر خود قرار دهیم و در مورد آن همیشه جانب احتیاط را رعایت کنیم. پس احتیاط می­کنیم چون مولی از ما خواسته است که احتیاط کنیم، نه به عنوان اینکه احتیاط فی نفسه ما را به مطلوب می­رساند، برخلاف بعضی از علماء که فرموده­اند عمل احتیاطی برای این است که فی نفسه ما را به واقع می­رساند.