از جواب امام(عليه السلام) استفاده مي‌شود كه زماني كه آن دنانير را دفع كرده آن زمان ملاك است، آن زمان ممكن است از زمان قبض قيمتش بالا رفته باشد يا قيمتش پائين آمده باشد، زمان قبض ممكن است يك دينار در مقابل دوازده درهم باشد، زمان اعطا يك دينار در مقابل ده درهم باشد يا بالعكس، زمان قبض يك دينار ده درهم باشد و زمان اعطا دوازده درهم باشد، امام مي‌فرمايد ملاك يوم الاعطاء است، كه آن روزي كه آمده اعطاء كرده، حالا بعد از يوم الاعطاء هم اگر اين صروف تغيير پيدا كرد، ولي هنوز اينها با هم تسويه حساب نكردند، مثلاً بگوئيم حالا آن چيزي كه الآن در عرف هم مي‌گويد چون دارد «قد يطلب صاحب المال بعض الورق» گفته حالا يك مقداري از آن پولي كه من دارم را به من بده، اينجا نكته‌اي كه باز بايد در معناي روايت بگوييم این است كه يك وقتي آن ودعي مي‌آيد ورق و دراهم را به عوض آن دنانير مي‌دهد، خيلي خُب، ظاهر روايت هم همين است كه اگر به عوض دنانير داد، تهاتر به وجود مي‌آيد، يعني من ده دينار از ايشان مي‌خواستم، اين هم دينار را برده تبديل به درهم كرده و اين درهم جاي آن دنانير، تهاتر به وجود مي‌آيد. اين كلام در صورتي است كه اين دراهم عوضاً عن الدنانير باشد، اما اگر اين دراهم عواضًا عن الدنانير نباشد، من دنانيري به اين آقا دادم و حالا رفتم سراغش و مي‌گويم الآن من نياز به درهم دارم و يك مقدار درهم به من قرض يا امانت بده، او هم دراهمي را به من امانت داد، اين از مورد روايت خارج است. حالا آيا اين روايت مي‌تواند اين مدعي را اثبات كند كه بگويد قبل المحاسبه اگر صروف تغيير كند، يعني چه زياد بشود و چه كم، اين ضمان‌آور نيست. پس دلالت دارد بر آنجا كه اگر ارزش پول نقصان پيدا كرد ضمان‌آور نيست، آيا از اين روايت اين معنا استفاده مي‌شود يا نه؟ تأمل كنيد.

و صلي الله علي محمد و آله الطاهرين