ما روایت وهب بن وهب را گفتیم و موثقه سماعه را هم جواب دادیم، مرحوم آقای خویی(قدس سره) در مصباح الفقاهه بعد از اینکه قول به عدم جواز مطلق را اختیار فرمودند می‌فرمایند و یدلّ علیه این روایت عبدالملک بن عمرو و ظاهر عبارت این است که دیگران هم آمدند به این روایت استدلال کردند، روایت چیست؟ البته روایت به جهت خود عبدالملک بن عمرو ضعیف است، می‌فرماید «عَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللهِ(ع)» قبلاً هم این روایت را گفتیم، آدرس و سندش را هم بحث کردیم «أَشْتَرِي مِائَةَ رَاوِيَةٍ  مِنْ زَيْتٍ فَأَعْتَرِضُ رَاوِيَةً أَوِ اثْنَتَيْنِ» می‌فرماید سائل می‌گوید من صد تا رابیه (خیک) روغن می‌خرم و بعد یکی دو رابیه را وزن می‌کنم، صد تا را خریدم دو تا را وزن می‌کنم می‌بینم هر کدامش ده کیلو است، «ثُمَّ آخُذُ سَائِرَهُ عَلَى قَدْرِ ذَلِكَ قَالَ لَا بَأْسَ» بقیه را به همین میزان معامله می‌کنم، ایا این معامله درست است یا نه؟

در همان صفحه 340 مصباح الفقاهه جلد سوم این بیان را ببینید،‌البته با این توضیحی که ما عرض کردیم، چون عبارت ایشان در اینجا خیلی نارسا است، تا فردا ان شاء الله.

وصلّی الله علی محمد و آله الطاهرین

[1] ـ از اینکه این بحث را دنبال کردند آقای غلامعلی تبار و بهتر از خود ما دسته‌بندی کردند تقدیر می‌کنم و انتظار این است که همه آقایان همین کار را کنید. یک مطلبی را الآن یادم آمد از مرحوم والدمان(رضوان الله تعالی علیه) که می‌فرمود مرحوم آقای بروجردی(قدس سره) اینقدر به فقه مسلط بود و برای هر فرعی یک پرونده‌ای درست کرده بود، این تعبیر را داشت که برای هر فرعی یک پرونده‌ای داشت به این معنا در آن فرع قدما چه می‌گویند؟ ادله چیست، ادله اقوال چیست؟‌ این ارتباطاتش با سایر فروع چیست؟ ایشان اینها را داشتند و دنبال کنید خودتان هم در هر فرعی، در بحث خارج خودتان باید صاحب نظر شوید، ‌یعنی الآن ما داریم اقوال و ادله را می‌گوئیم، بحث می‌کنیم ، مخصوصاً ما آن نکات و بزنگاه‌های اصلی استنباط را می‌گوئیم که در اینجا باید در این خیلی تکیه کرد و سعی کنید که حتماً ان شاء الله شما هم به نظریه‌ای برسید.

[2] ـ وسائل الشيعة، ج‌‌17، ص: 343: مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ صَفْوَانَ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ عَنْ عَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللهِ(ع) أَشْتَرِي مِائَةَ رَاوِيَةٍ مِنْ زَيْتٍ فَأَعْتَرِضُ رَاوِيَةً أَوِ اثْنَتَيْنِ فَأَتَّزِنُهُمَا ثُمَّ آخُذُ سَائِرَهُ عَلَى قَدْرِ ذَلِكَ قَالَ لَا بَأْسَ.